آفتی به نام گذشته گرایی - یادداشت سریع

به گزارش خبرنگاران، روزنامه جهانی اقتصاد نوشت: بعد از نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا دیگر جهان به کام النصر عربستان نشد. آنها همین حالا روی پله سیزدهم جدول 16 تیمی لیگ عربستان قرار دارند و تنها سه امتیاز بیشتر از تیم قعرنشین کسب نموده اند. 13 امتیاز اختلاف با الهلال صدرنشین، عملا امیدهای النصر را برای حضور در کورس قهرمانی به باد داده و آنها 19 هفته به خاتمه لیگ باید هدف شان را تغییر بدهند. به علاوه جو داخل باشگاه به هم ریخته، بازیکنان و مربیان با مدیران دعوا دارند و مجموعه النصر به خاطر شکایت های پیاپی و بی ثمرش از پرسپولیس به سوژه خنده در فوتبال عربستان تبدیل شده است. در این مدت صدها کارتون و هزاران توییت با موضوع تمسخر النصر منتشر شده است. همه اینها می توانست اتفاق نیفتد، اگر زردپوشان بعد از باخت به پرسپولیس این شکست را می پذیرفتند و دنبال برطرف عیوب برای آینده ای بهتر می رفتند. گذشته گرایی اما کمر النصر را شکست.

بدون تعارف به نظر می رسد حالا پرسپولیس به نوعی درگیر همین آفت شده است. بعد از محرومیت عیسی آل کثیر آن قدر که اسم این فوتبالیست را شنیدیم، نام بازیکنان موجود به گوش مان نخورد. روشن نیست که مثلا اگر عیسی رباط پاره می کرد یا با مصدومیتی سنگین و طبیعی روبرو می شد چه اتفاقی رخ می داد، آیا باز مجموعه باشگاه قرار بود سوگواری کند و ماتم بگیرد؟ به هر حال فوتبال است و از این اتفاق ها در آن رخ می دهد. الان هم داستان بشار رسن پیش آمده و در حالی که همه می دانستند او صرفا تا فینال مهمان پرسپولیس است، کادر فنی طوری وانمود می نماید که انگار ناگهان متوجه این موضوع شده است. دو ماه پیش بود که خبر توافق رسن با مدیران قبلی برای جدایی منتشر شد، اما ظاهرا یحیی گل محمدی تنها کسی بود که از آن اطلاع نداشت!

دوره برانکو ایوانکوویچ به تناوب بازیکنان زیادی از پرسپولیس جدا شدند؛ از مهدی طارمی و رامین رضاییان تا صادق محرمی، سروش رفیعی، وحید امیری و ... با این حال مربی کروات هر بار تنها به بازگویی این جمله اکتفا می کرد: حق شان بود برای آینده خودشان تصمیم بگیرند. برای آنها آرزوی موفقیت می کنم. او سپس به داشته هایش رجوع می کرد و می کوشید از موجودی اش به بهترین شکل استفاده کند ولو اگر ناچار می شد محسن ربیع خواه و حسین ماهینی را در چند پست به کار بگیرد یا در جهت فینال آسیا از حضور بازیکنانی همچون آدام همتی، احسان علوان زاده و حمیدرضا طاهرخانی سود ببرد. آن موقع این واقعیت جا افتاده بود که روح تیمی پرسپولیس قدرتمند است و جدایی هیچ بازیکنی در آن اثرگذار نخواهد بود. امروز اما پرسپولیسی ها طوری به آل کثیر و رسن چسبیده اند که به نظر می رسد از نیروهای موجود غفلت شده است.

این گذشته گرایی حاصلی غیر از تباه شدن فرصت ها ندارد. پرسپولیس باید بدون بشار و تا اطلاع ثانوی بدون عیسی به کارش ادامه دهد؛ هیچ راهی جز این وجود ندارد. رقبا به بهانه خالی بودن دست پرسپولیس متوقف نمی شوند و زمان از حرکت نمی ایستد. اگر محمد انصاری، نوراللهی، طارمی، عبدی و خیلی های دیگر به عنوان بازیکن تستی، پایه یا لیگ یکی در پرسپولیس ستاره شدند، حتما این درخت هنوز پابرجاست و می تواند بار و بر بیشتری بدهد. آیا خاتمه کادر فنی سرخ ها نگاهش را به سمت آینده می چرخاند یا همچنان قرار است بابت محرومیت ها و جدایی ها زانوی غم بغل بگیرد؟